Ciemno wszędzie.
Głucho wszędzie.
Nos mnie swędzi.

Zaraz... nie mam oczu. To dlatego tam ciemno. Jeszcze do tego okulary przeciwsłoneczne. Jak niby mam coś widzieć? No i nie mam nosa, więc nie może mnie swędzieć. Wszystko jedno.

Czuję... ciasne pomieszczenie... Otworzyłem usta i rozejrzałem się.
Nadal ciemno. Ale wywalając język wyczułem woń mokrego drewna wokół. ... gdzie ja na Bogów Zewnętrznych jestem? Więcej nie jem naćpanych smarkaczy...

Niewygodnie mi. Przeciągnąłem się i usłyszałem trzask pękającego drewna. Ups...

Tak, zauważył pan ksiundz... trumnę... z której spodniej części wystawały nogi. Dłuuugie nogi. Jedna akurat klepała o posadzkę w rytm jakiejś niesłyszalnej melodii.

Kurde, coś mi się z nogami stało... chyba jestem w jakimś pudle. Słyszałem jakieś mamrotanie, albo coś, ale drewno zagłuszyło, więc nie wiem co to było.

Coś mnie chwyciło za nogę. Bezczelność. Szarpnąłem ostro. Ale chyba otwarło pudło. Coś tam mamrocze.

- Ubhugokr Acha-liquth ekehanakit ke'chuglegh lolachaz - zakląłem szpetnie próbując wstać. Zmysły powoli mi wracały. Ciemne, wilgotne pomieszczenie... pod ziemią. Jakiś człowiek zaraz obok.

Spada w moim kierunku... atakuje? Przewraca się? Nie wiem.
Odskoczyłem szybko i usiadłem na suficie. Chwilę układałem słowa w głowie, po czym odezwałem się:
- Ngggo... kim jesteś? zaargh.

Pociągnął bym nosem, gdybym miał. Jego zdanie dziwnie zadźwięczało...
- Higglac-tho Shathus - przedstawiłem się.

- AAA! - krzyknąłem, gdy z jednej strony odezwało się to coś, znowu niezrozumiale, a z drugiej ktoś chwycił mnie od tyłu, kiedy już udało mi się wstać z trumny. Odwróciłem się i zobaczyłem, że to Krysia, dzięki Bogu...
- Hej ty... mów do mnie po ludzku! - krzyknąłem do cosia.

- Szlag - powiedziałem. Wybacz mi Boże mój niewyparzony język. - Jestem Florian. Mój duchowy przedwodnik zwie się Franciszek, i bardzo chciałbym być taki jak on...