Ciemno tam.
Ciemno wszędzie.
Głucho wszędzie.
Nos mnie swędzi.
Zaraz... nie mam oczu. To dlatego tam ciemno. Jeszcze do tego okulary przeciwsłoneczne. Jak niby mam coś widzieć? No i nie mam nosa, więc nie może mnie swędzieć. Wszystko jedno.
Czuję... ciasne pomieszczenie... Otworzyłem usta i rozejrzałem się.
Nadal ciemno. Ale wywalając język wyczułem woń mokrego drewna wokół. ... gdzie ja na Bogów Zewnętrznych jestem? Więcej nie jem naćpanych smarkaczy...
Niewygodnie mi. Przeciągnąłem się i usłyszałem trzask pękającego drewna. Ups...
Zszedłem po brudnych schodach do naszej odrażającej piwnicy. Ksiądz biskup przełożony KPT powinien zainwestować w sprzątaczkę. Było dość ciemno. Przetarłem oczy. Nie miałem dzisiaj soczewek, ale dostrzegłem zarys jakiegoś dziwnego czegoś, którego wcześniej na pewno nie było.
- Jest tu kto? - spytałem głośno i wyciągnąłem rękę w stronę czegoś.
Tak, zauważył pan ksiundz... trumnę... z której spodniej części wystawały nogi. Dłuuugie nogi. Jedna akurat klepała o posadzkę w rytm jakiejś niesłyszalnej melodii.
Kurde, coś mi się z nogami stało... chyba jestem w jakimś pudle. Słyszałem jakieś mamrotanie, albo coś, ale drewno zagłuszyło, więc nie wiem co to było.
Złapałem to dziwne coś za nogę. Czy cokolwiek to było. Ale dziwnie podrygiwało. Odkryłem lekko drżącymi rękoma wieko trumny.
- Tyyy.... Ty... Co ty jesteś - powiedziałem niepewnie.
Miało okulary przeciwsłoneczne. Po co mu one w trumnie? Zaraz, on był w trumnie....
Coś mnie chwyciło za nogę. Bezczelność. Szarpnąłem ostro. Ale chyba otwarło pudło. Coś tam mamrocze.
- Ubhugokr Acha-liquth ekehanakit ke'chuglegh lolachaz - zakląłem szpetnie próbując wstać. Zmysły powoli mi wracały. Ciemne, wilgotne pomieszczenie... pod ziemią. Jakiś człowiek zaraz obok.
Dziwny osobnik w trumnie odezwał się. Albo charczał? W każdym razie nie zrozumiałem. Ruszało się.
- Eeej - jęknąłem niepewnie, wyciągając krucyfiks z kieszeni mojej szaty. - Kim jesteś i skąd się tu wziąłeś?
Chciałem się nad nim nachylić, ale usłyszałem jakieś dźwięki z góry, przestraszyłem się i wpadłem do trumny!
Spada w moim kierunku... atakuje? Przewraca się? Nie wiem.
Odskoczyłem szybko i usiadłem na suficie. Chwilę układałem słowa w głowie, po czym odezwałem się:
- Ngggo... kim jesteś? zaargh.
Stworzenie wyskoczyło i siadło na suficie, a ja upadłem na dno drewnianej trumny. Bolało...
- Ja...? Jestem ksiądz Franciszek, wikariusz parafii, w której się znajdujesz. A ty...? - odpowiedziałem.
Pociągnął bym nosem, gdybym miał. Jego zdanie dziwnie zadźwięczało...
- Higglac-tho Shathus - przedstawiłem się.
Wchodzą do piwnicy założyłam okulary z noktowizorem. Zobaczyłam wielebnego Floriana rozmawiającego z jakimś stworzeniem na suficie... Pisnęłam ze strachu i chwyciłam się pleców księdza.
- AAA! - krzyknąłem, gdy z jednej strony odezwało się to coś, znowu niezrozumiale, a z drugiej ktoś chwycił mnie od tyłu, kiedy już udało mi się wstać z trumny. Odwróciłem się i zobaczyłem, że to Krysia, dzięki Bogu...
- Hej ty... mów do mnie po ludzku! - krzyknąłem do cosia.
- Cloth'ngglui... teraz przedstaw się poprawnie. Śmiem insynuować, iż podałeś niekoniecznie poprawne imię. Gllor fhithuth
Nowy człowieczek. Na razie zignorowałem. Poprawiłem okulary na... twarzy.
- Szlag - powiedziałem. Wybacz mi Boże mój niewyparzony język. - Jestem Florian. Mój duchowy przedwodnik zwie się Franciszek, i bardzo chciałbym być taki jak on...
- Duchowy? - rozejrzałem się.
- To ten za tobą? Kkkath... nie jest zbyt duchowy.
- Nieee.. Ten za mną to Kryśka, klawa dziewczyna. Możemy iść na górę i pogadać? Tu jest jest zbyt...miło.
- Pogadać?
Wydałem z siebie gardłowe bulgotanie imitujące śmiech.
- O czym?
Lokalizacja... ile jest wyjść z tego pomieszczenia?
- Pogadać, zapoznać się, może napić się czegoś. Wiesz co to jest, no nie? - spytałem.
Wyjście z piwnicy jest tylko jedno.
Przeszedłem więc na czworakach po suficie i stanąłem schylony między nimi a wyjściem. Schylony, bo za nisko tu dla mnie.
- Chętnie bym coś zjadł.
Szeroki uśmiech odsłaniający moje piękne ząbki.
- Cholera - zakląłem. Znowu. Usiadłem i zacząłem się modlić.
A ten znów coś bełkocze. Ciekawe jaką ma minę. Otwarłem usta i spojrzałem.
- Zostaw nas potwooooorze~~~! - pisnęłam i rzuciłam się na niego
Ledwie wysunąłem oko ujrzałem szarżujące na mnie cycki, więc schowałem je (oko).
- Gggbrag nethul... nieładnie kogoś nazywać potworem.
Nie ruszyłem się z miejsca. Jedyny punkt, gdzie mogłaby mnie uderzyć, by mnie zabolało, to oko, które własnie schowałem.
Okładałam go pięściami, ale to chyba nic nie dawało... Zazęłam szarpać Floriana za ramię, ale skulił się i bujał w tył i w przód. Zostałam praktycznie sama...
- Kekekeke - zaśmiałem się.
- Odważnaś, człowieczyno.
Jego śmiech wyrwał mnie z transu.
- Czemu śmiejesz się jak koreaniec? - spytałem.
- To koreańce śmieją sie jak my. Tam mamy najwięcej naszych.
Oni nie wiedzą? Może dlatego, że jedna z Korei zamknięta dla ludzi...
- Serio? Zawsze chciałem jechać do Korei. Ty też Krystynka, nie? - zwróciłem się do niej. - Zabrałbyś nas kiedyś? - Spytałem cosia. Jak on to miał na imię... Nagle ziemia pod nami zaczęła się dziwnie trząść i pulsować.
Jakieś trzęsienia... ludzie-krety? ... chyba nie.
- Wolałbym zjeść.
- Wya-haaaaa! - krzyknąłem przebijając się do wnętrza piwnicy moim kreto-kopaczem 2009. W środku zastałem Krystynkę, księdza Floriana i jakieś monstrum, z którym rozmawiali. - Obronię was! Znaczy... Mam obronić czy wy się znacie? A ogóle to Hrabia jestem, miło pana poznać, jeśli pan czegoś potrzebuje, to mój pałac zawsze stoi otworem - wyciągnąłem rękę na przywitanie do owego stworzenia ze szczerym uśmiechem na ustach.
Wyciąga do mnie rękę... o co mu chodzi? Złapałem ją i uniosłem ludka w powietrze, tak by jego twarz snalazła się na wysokości mojej.
Drugą ręką podniosłem okulary... i tak nie miałem oczu, ale chciałem udać, że się przyglądam.
- Monstrum, pan, zdecyduj się, blagh zkffuth nig.
Kiedy Hrabia wpadł do piwnicy, od razu wiedziałam, że będziemy mieć przejebane. Kiedy szanowny jegomość w odpowiedzi na jego nieskładny bełkot uniósł go do góry już-już miałam mdleć ze strachu, kiedy zorientowałam się, że teraz powstało drugie wyjście. Najciszej jak mogłam, zaczęłam się wspinać po powstałej dziurze.
Jeden ludek się podekscytował i idzie dziurą... A tam, wszystko jedno. Mogę sobie mówić, że bym ich zjadł, ale po ostatnim wątpliwej jakości posiłku jeszcze mi coś się w trzewiach szamoce. Ale miło wiedzieć, ze przynajmniej niektórzy się boją.
Może pomęczę tego ludka później?
Kątem oka dostrzegłem, że Krystynka ucieka przez dziurę. W pierwszej chwili też chciałem to zrobić, ale jako duchownemu, nie wypadało mi zostawiać Hrabii. Szczególnie, że to Hrabia. Chciałem jakoś zagadać, ale nie miałem za bardzo pomysłu...
- Wiesz, że taki jeden to siedział w pace za samobójstwo?
Jakiś ludzik się odezwał... żeby chociaż mądrze. Bełkocze, czy próbuje być zabawny?
- Może zademonstrujesz?
- Nie, wolałbym nie... A taki inny to słuchał death metalu i umarł!
- Od death metalu się odwal, człowieczyno.
O mało co bym przestał sie uśmiechać.
- A wiesz jak się nazywa niespodziewana ciąża?
- Nie wiem, to ty tu jesteś ekspertem od tego.
- Kinder Niespodzianka!
- Wiele takich ci się przytrafiło już w życiu?
- Spowiadałem wiele dziewczyn, którym to się przytrafiło. Chcesz poznać jakąś?
- Małe bachorki smaczne - uśmiechnąłem sie szerzej niż to możliwe.
- To zabrać cię do nich, hę?
- Jak masz jakieś na zbyciu.
- Pewnie, pewnie, mamy. Trzymamy je w kotłowni w szkole. To te dzieciaczki co chcieli je abortować. Więc chodźmy szanowny panie - powiedziałem. My z Hrabią zawsze pomagaliśmy dzieciom.. Teraz będą mogły się nam odwdzięczyć. - Za mną proszę.
[zt]
- Właśnie, właśnie, proszę podążać za wielebnym Florianem - rzekłem i czym prędzej pobiegłem schodami.
[zt]
- Taa, idę idę.
Poszedłem. Moonwalkiem, ale poszedłem.
[zt]